"Ve bazıları yokken bile vardır, fazlasıyla..." demiş £.Cansever

Kelimelerin yetersiz kaldığı anlardan biri... Bazen hiç gelmeyecek birini beklemektir, Aşk! Birini seversiniz,sizi asla sevemeyeceğini bile bile. Gözlerinden anlarsınız, bakar bakmaz. Yüzündeki çizgilerden anlarsınız gizlediği acıyı. Gülümsediği anların azlığından anlarsınız yaşadığı mutsuzluğu  ve en önemlisi gözlerinden anlarsınız taşıyamadığı yükü...

Dikkatli bakarsanız, görürsünüz sakladığı isyanları. Ne kadar saklamaya çalışsa da geçmişinde bıraktığı yarım kalan hatıraları, gizleyemeyecektir seviyorum derken başkasını.Yine de seveceksiniz, yine de bekleyeceksiniz işte! Belki vazgeçer ondan, belki günün birinde başkasını da sever, belki beni de sever, belki, belki... Binlerce kuru umut cümlesi dolduracak yüreğinizi sizinde. Her izlediğiniz filmde onu görecek, her duyduğunuz şarkıda onu işiteceksiniz. Onunla uyuyup onunla uyanmayacak muhtemelen onun yokluğu sizi pek uyutmayacak ve nefes almanızı engelleyecektir. Amacı olmadan saf gibi yaşayanlara artık gülmeyecek, popüler kültürden uzaklaşıp arabesk bir insan haline gelecek ve bundan çekinmeyecek'sinizdir.

Yerini asla dolduramayacak, günün birinde başka biriyle gördüğünüz an, acaba mutlu mudur diye iç geçireceksinizdir. Eğer mutluysa sizin de içiniz ısınacak ve daha çok gülümsemesi için dualar edeceksinizdir. Bütün bu yazdıklarımın gerçek olmasını çok isterdim. Hastalanacak kadar sevmek artık filmlerde rastladığımız ve eksikliğini gidermeye çalıştığımız yoksun bir duygu ve maalesef yok. Peki yeniden olamaz mı derseniz? Olabilir tabi ki ve olursa da çok güzel olur. Buna inancım sonsuz denecek kadar fazla... Mutlu kalın,olmayan okuyucularım...